روستاي «زرگر» در قزوين؛ میراث رومانوها در ایران

مثل این‌که زر پاشیده باشند روی خاک، زمین‌های کنار جاده طلایی است. فرقی نمی‎‌کند از کدام طرف نگاه کنی. راهی که به روستا می‌رود، یک جاده باریک است و در حاشیه‌اش گندمزارهای فراخ. گندم‌ها زیر آفتاب ظهر مثل طلا می‌درخشند و نسیمی که پیوسته و آرام می‌وزد، پریشان‌شان می‌کند.

«زرگر» نام روستای کوچکی است پس از آبیک؛ در جاده‌ای که از تهران به قزوین می‌رود. همان‌جا که روی یک تابلوی رنگ‌پریده آبی نامش را نوشته‌اند. روی همین تابلو كلمه دیگري هست که تمام راز این روستا در آن ریخته است:  «زبان محلی: رومانو»

اهالی روستای زرگر از وقتی که یادشان می‌آید، به جز زبان فارسی یک زبان دیگر هم داشته‌اند. زبانی که زبان مادری آنهاست؛ به آن می‌گویند «رومانو». اصلا همین زبان است که حالا نام روستا را بر سر زبان‌ها انداخته. غریبه‌هایی که از جاده می‌گذرند راه‌شان را کج می‌کنند تا کوچه‌پس‌کوچه‎‌های روستا و از هر رهگذری می‌پرسند که این زبان مادری عجیب كه هيچ شباهتي به فارسي ندارد، چه قصه‌ای دارد؟ گردشگران از راه‌های دور می‌آیند و با نگاه‌های پرسشگر زرگری‌ها را متوقف می‌کنند که از روزگار رفته، از پدران‌شان و از روایت‌های زبانی بگویند که حالا برایش افسانه‌ها ساخته‌اند.